ИСТИҚЛОЛИЯТИ ДАВЛАТӢ ВА МАНФИАТҲОИ ОН - Маркази ҷумҳуриявии таълимию методӣ

Истиқлолият армони деринаи ҳар як миллат аст. Таърих гувоҳ аст, ки давлатҳо ва миллатҳо барои соҳиб шудан ба озодӣ ва истиқлол муборизаҳои зиёде бурдаанд. Истиқлолият танҳо озодии расмӣ аз зери нуфузи қудратҳои дигар нест, балки маънои густариши имкониятҳои сиёсӣ, иқтисодӣ, иҷтимоӣ ва фарҳангиро дорад.

Дар шароити муосир, истиқлолият ҳамчун арзиши олӣ на танҳо ба маънои истиқлоли сиёсӣ, балки ба маънои қобилияти давлат дар ҳифз ва пешбурди манфиатҳои миллӣ низ арзёбӣ мегардад. Тавре сиёсатшиноси маъруфи англис Э. Карр таъкид кардааст: «Давлат бе истиқлолият танҳо ном дорад, на моҳият».

Барои миллати тоҷик истиқлолияти давлатӣ, ки 9 сентябри соли 1991 ба даст омад, оғози марҳилаи нави давлатдорӣ гардид. Ин рӯйдод на танҳо ба давлат, балки ба ҷомеа ва ҳар як шаҳрванди кишвар масъулияти нав вогузошт.

Истиқлолият барои давлат ҳамчун заминаи рушди ҳамаҷониба хидмат мекунад. Он дар ҳамаи соҳаҳо таъсиргузор аст.

Манфиатҳои сиёсӣ:

– ташкили низоми давлатӣ мувофиқи ниёзҳои миллӣ;

– қабули Конститутсия ва қонунгузории миллӣ;

– пешбурди сиёсати дохилӣ ва хориҷӣ бар асоси манфиатҳои миллӣ;

– шаклгирии ваҳдати миллӣ ва суботи сиёсӣ.

Манфиатҳои иқтисодӣ:

– истифодаи захираҳои табиӣ ба нафъи мардум;

– таҳияи сиёсати иқтисодӣ мутобиқ ба шароити дохилӣ;

– ҷалби сармояи хориҷӣ ва рушди соҳибкорӣ;

– баланд бардоштани сатҳи худкифоии иқтисодӣ.

Манфиатҳои фарҳангӣ ва маънавӣ:

– эҳё ва рушди забони давлатӣ;

– ҳифзи арзишҳои миллӣ ва суннатҳои фарҳангӣ;

– таҳкими худшиносии миллӣ;

– ҳифзи ҳувияти миллӣ дар баробари таҳдидҳои ҷаҳонишавӣ.

Манфиатҳои иҷтимоӣ:

– таъмини ҳуқуқу озодиҳои инсон;

– рушди низоми маориф ва тандурустӣ;

– баланд бардоштани сатҳи зиндагии мардум;

– таъмини имкониятҳои баробар барои табақаҳои гуногун.

Дастовардҳои муҳим дар давраи истиқлолият

Сиёсат: қабули Конститутсия, таҳкими сохторҳои давлатӣ, эътирофи байналмилалӣ.

Иқтисод: бунёди нерӯгоҳҳо, рушди инфрасохтор, ҷалби сармояи хориҷӣ.

Фарҳанг: мақоми давлатӣ гирифтани забони тоҷикӣ, таҷлил ва эҳёи Наврӯз, рушди илм ва маориф.

Иҷтимоӣ: беҳбуди зиндагии мардум, дастгирии иҷтимоии қишрҳои осебпазир, таҳкими мақоми занон ва ҷавонон.

Мушкилот ва роҳҳои ҳифзи истиқлолият

Мушкилот:

– вобастагии иқтисодӣ аз бозорҳои ҷаҳонӣ;

– таҳдидҳои амниятӣ ва терроризм;

– хатарҳои фарҳангӣ ва иттилоотӣ;

– мушкилоти экологӣ ва тағйирёбии иқлим.

Роҳҳои ҳифз:

– рушди иқтисоди миллӣ ва баланд бардоштани худтаъминкунӣ;

– таҳкими амният ва ҳамкориҳои байналмилалӣ;

– баланд бардоштани сатҳи маърифати шаҳрвандон;

– ҳифзи фарҳанг ва забон ҳамчун рукни истиқлолият;

– сармоягузорӣ ба маориф ва илм ҳамчун кафили ояндаи кишвар.

Истиқлолият на танҳо рамзи озодӣ, балки пояи давлатдорӣ ва кафили рушди оянда мебошад. Он имконият медиҳад, ки давлат манфиатҳои миллиро ҳимоя карда, ба ҷомеа шароити устувор ва ояндаи равшан фароҳам оварад.

Барои миллати тоҷик истиқлолият бузургтарин дастоварди таърихист. Ҳифз ва таҳкими он на танҳо вазифаи ҳукумат, балки масъулияти ҳар як шаҳрванди кишвар мебошад.

Тавре ки Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвоми миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таъкид намудаанд: «Истиқлолият барои мо на танҳо рамзи озодӣ, балки муқаддастарин арзишест, ки бояд ҳифз ва ба наслҳои оянда мерос гузошта шавад».

Зарифзода Насим Нурулло,
сардори Раёсати таҳсилоти касбии

Маркази ҷумҳуриявии таълимию методӣ